Vlinder en vlinderstruik
Ik kijk uit over het water achter de kerk. De zon schijnt op het water, het riet wiegt zacht in de wind. Op de vlinderbloem wiegen de vlinders mee. Hun vleugels spreiden zich en laten die unieke patronen zien. Kleurrijk en veelvormig, niet willekeurig maar wiskunstig. Ze sluiten hun vleugels; alsof ik ze te lang bewonder, alsof ze mij willen uitdagen om nog even te wachten en te blijven kijken. Intussen zijn ze rusteloos aan het werk, van het ene bloemetje naar de andere. Zo oogsten ze hun portie nectar, terwijl ze meebewegen met de grote pluimen in de wind.

Die oneerlijkheid in het leven is niet echt veranderd sinds die schrijver van ongeveer 2500 jaar geleden. Er is nog steeds een groot verschil tussen rijk en arm in de wereld. Het recht is voor de arme veel minder toegankelijk dat voor de rijke. Er worden nog steeds mensen onderdrukt, uitgebuit, klein gehouden.

Wie heeft dat als kind nooit gezegd of gedacht? Als je als laatste een koekje kreeg, als je zus of broer wel mee mocht – maar jij niet. Als je vriend wel voor een feestje is uitgenodigd – en jij niet. Of als er in je leven allerlei dingen moeite kosten en niet lukken. En anderen lijken alleen maar succes te hebben. Als de belasting veel van wat je verdient – opvraagt. Als in een land de regering allerlei baantjes gunt aan vriendjes en of familie. Het is niet eerlijk.

Soms hoop je op een doorbraak. Een doorbraak in medisch onderzoek van ziektes zoals MS en ME. Of in het kankeronderzoek. In de politiek was er een voorstel in de impasse tussen Israël en de Palestijnen. Maak een corridor, een doorbraak tussen de Palestijnse gebieden, dwars door Israëlisch grondgebied. Dat geeft meteen aan dat het werkelijk een doorbraak zou zijn. Wanneer Israël zoiets zou toelaten, zouden ze hun angst voor de Palestijnen deels opzij zetten.